rec

Bedeutung / Znaczenie

• Pol. język, mowa

Morphologie und Betonung / Morfologia i akcent

n:f

Etymologie / Etymologia

• *tąĕĕt: pol. rzecz 'przedmiot; fakt; sprawa’, w stpol. 'gadanie, mowa, mówienie; język’, dl. rec f. 'die Rede, die Sprache, das Gespräch’, gł. reć ‘ts.’, cz. reö 'ts.’, sła. rec f. 'ts.’, słe. ręc f. 'die Sache, das Ding; die Angelegenheit’, sch. rljev f. 'wyraz, słowo’, scs. гёčь f. 'Wort, Rede, Anklage’, bg. реч f. 'mowa, przemówienie; język’, maced. реч f. 'ts.’, ros. речь f. 'ts.’, przestarz. i dial. 'rzecz’ (Dal), ukr. рiч, рéчi f. 'rzecz, sprawa, przedmiot’, br. рэч f. 'ts.*—Pierwotne nomen actionis o temacie na *-i- i z wokalizmem długim do *rekü, *reko (zob. s. v. rici), zob. Meillet, Üt., s. 263, 265, Vasmer, RE W, II, s. 518 (z dalszą bibliografią). — Z odpowiedników pozasłow. por. tochar. A rake 'słowo, wyraz’, tochar. B reki 'ts.’
• a.p. (c) - Derksen: 434