pardĕ

Bedeutung / Znaczenie

• Pol. pierdzieć

Morphologie und Betonung / Morfologia i akcent

v:ninf:B4

Etymologie / Etymologia

— *pbpbrb, *pbpbru: poi. pieprz, kasz. рeр), słi. pjjepr, dl. peper, gł. popjer, cz. pepr, sła. piepor, słe. peper, póper, prper sch. påpar, cs. pbpbrb, strus. рьрыь, por. także ros. перец, ukr. пéрець, br. пéрац (— *рьрьгьсь). Stara pożyczka z łac. piper, może za pośrednictwem wscli.-germ. (Vasmer, REW, II, s. 341 z dalszą bibliografią), por. też nowsze pożyczki w bg. пúпер, maced. пшiер. O kategorii gen. partit, w połabskim zob. Polański, MZ, s. 12 13. 2)ardĕ — 3. sg. praes. 'pierdzi’: Pahrde 'pfiirzen' PS, polirde J.

• prde (zamiast *prditb, zob. Lelir-Spławiński, Gram. poł.,

s. 212) do *pr(Uti\ poi. pierdzieć, pierdzi 'wypuszczać głośno wiatry’, kasz. pĕrgec, pĕrji 'ts.; skrzypieć’, dł. perześ, perzim 'farzen', gł. pjerdźec, pjerdźi 'ts.’, cz. prdĕt 'ts.’, sła. prdieľ, 'ts.', słe. prdęti, prdim 'ts.'. sch. prdjeti, prdlm 'ts.', bg. пърòя 'ts.', maced. прдщ ros. пердеть, пержу 'ts.’, ukr. пердíтu, перджý 'ts.’, br. пердзéць, перджý 'ts.’, z odpowiedników pozasłow. por. lit. persti, рéпUiu, łot. pirst, pęrdu, pifdu, stind. pardate 'pediť, grec. ттгрâсo, -śoSo[j.oa, stwn. ferzan