klącĕ

Bedeutung / Znaczenie

• Pol. klęczeć

Morphologie und Betonung / Morfologia i akcent

v:ninf:C4

Etymologie / Etymologia

— *Jdęće (zamiast *ШфUъ, zob. Lehr-Spławiński, Gram. poł., s. 210 213) do *klęĕati: poi. klęczeć 'zgiąwszv nogi w kolanach i opierając kolana na ziemi, trwać w tej pozycji’, stpol. też 'utykać, chromać’ (Sławski, Słownik et., II, s. 215), kasz. klecec 'klęczeć’, dł. klĕcas 'auf den Knien liegen, knien’, gł. klećeć 'klęczeć’, cz. kleĕeti 'ts.’, stcz. klĕĕeti 'hinken, schwanken’, sła. kľaćatklęczeć’, słe. IсЦČаU 'klęczeć’, sch. kUćati 'ts.’, scs. klęćati 'ts.’, cs. klęćati 'przykucać, utykać, chromać’, bg. клечà 'klęczeć’, maced. клечи 'ts.’, ukr. dial. клячáтu 'ts.’. — Znaczenie pierwotne ps. *Mękĕli było 'uginać kolana, przykurczać nogi’, z odpowiedników pozasłowiańskich por. zwłaszcza lit. klSnketi iść prędko, łot. klencet 'kuleć, utykać, iść niezgrabnie’, por. Machek, ES, s. 202, Sławski, Słownik et., П, s. 215—216. i

Beispiele / Przykłady

PLB	DE/FR
vån klącĕ	er hincket	PS